“Fast food” even effectief voor herstel als commerciële voedingssupplementen

Sporters die eenmalig “fast food” eten herstellen net zo goed na inspanning als na het innemen van voor sporters ontwikkelde commerciële voedingssupplementen. Uit deze Amerikaanse studie blijkt dat zowel de glycogeenvoorraad als de prestatie op een 20 km tijdrit hetzelfde was na het eten van beide soorten voeding.

Het is haast niet meer weg te denken uit het moderne straatbeeld. In elke grote stad en langs elke snelweg zijn ze te vinden, de “fast food” restaurants. Het eten van “fast food” wordt vaak gezien als ongezond en zeker topsporters zullen wel 2 keer nadenken voordat ze dit soort voedsel eten. Cramer en collega’s vroegen zich af waarom dit eigenlijk zo is. Na een langdurige intensieve inspanning zal een sporter zijn glycogeenvoorraad weer op pijl moeten brengen en voldoende eiwitten in moeten nemen. Vaak gebeurt dit door middel van voor de sporter ontwikkelde commercieel verkrijgbare energierepen en –gels. De onderzoekers hebben nu uitgezocht of “fast food” met eenzelfde energetische waarde als commercieel beschikbare herstelvoeding leidt tot een verschil in herstel.

Hamburger, friet en cola

In totaal namen 11 recreatieve mannelijk sporters van gemiddeld 28 jaar deel aan deze studie. De deelnemers fietsten 2 keer op 2 verschillende dagen gedurende 90 minuten een intensief protocol op een ergometerfiets om zo de glycogeenvoorraad in het lichaam uit te putten. Na deze test kregen zij direct en 2 uur na de inspanning ofwel “fast food” ofwel voor de sporter ontwikkelde commerciële herstelvoeding te eten. De voeding bij het “fastfoodprotocol” bestond direct na inspanning onder andere uit een soort pannenkoeken en een klein glas sinaasappelsap. Na 2 uur kregen de deelnemers nog een hamburger, een “medium” cola en een kleine portie friet. Bij het andere protocol kregen zij direct na inspanning onder andere een “Gatorade”-sportdrank te drinken en energierepen. Na 2 uur kregen ze vervolgens een “Cytomax”-drank en verschillende energierepen van onder andere “Powerbar”. De totale hoeveelheid energie die de deelnemers binnenkregen was bij beide protocollen gelijk: ongeveer 5500 kJ. Ook de hoeveelheid vet, koolhydraten en eiwitten was nagenoeg gelijk, respectievelijk ongeveer 35, 230 en 27 gram. Direct na de uitputtende test en nog voor het eten zijn onder andere de concentratie cholesterol, insuline en glucose in het bloed bepaald. Deze metingen zijn gedurende 4 uur meerdere keren herhaald. Verder is er direct na de inspanning een spierbiopt uit het bovenbeen genomen om de glycogeenvoorraad te bepalen. Na 4 uur is dit herhaald en moesten de deelnemers ook een gesimuleerde tijdrit fietsen van 20 km. Daarnaast is gevraagd hoeveel last de deelnemers van hun maag hadden.

Er is geen enkel verschil in herstel gevonden tussen de beide soorten voeding. Zo verliepen de bloedwaardes exact hetzelfde in de tijd. Daarnaast was de hoeveelheid spierglycogeen in gelijke mate toegenomen na 4 uur (ongeveer 60%). Verder fietsten de deelnemers de tijdrit beide keren even snel, namelijk gemiddeld in 34 minuten en ook verschilde de mate van maagproblemen niet tussen beide soorten voeding.

Conclusie

Uit dit onderzoek blijkt dat een keer een hamburger en friet eten na een intensieve inspanning net zo goed werkt als herstelvoeding zoals de voor de sporters ontwikkelde commercieel beschikbare energierepen en –dranken. Het is uiteraard belangrijk om de hoeveelheid energie die een sporter binnenkrijgt goed in de gaten te houden alsmede de samenstelling wat betreft de hoeveelheid koolhydraten, eiwitten en vetten. Of de aangeboden herstelvoeding in het onderzoek überhaupt de beste herstelvoeding is, is niet te zeggen aangezien er maar 2 vormen zijn onderzocht.