Intervaltraining met spelvorm voelt minder zwaar voor jonge tennissers

Een intervaltraining met een spelvorm is fysiek belastender dan een training met precies dezelfde sprints maar dan zonder tennistaken. Jonge tennissers ervaren de intervaltraining met spelvorm echter wel als minder zwaar. Dit blijkt uit een Franse studie waarin 2 verschillende hoog-intensieve intervaltrainingen, namelijk 1 met en 1 zonder spelvorm, zijn vergeleken.

Hoog-intensieve intervaltraining (HIIT) is toe te passen om de aerobe capaciteit van tennissers te verbeteren. Meestal bestaan HIIT-sessies uit herhaalde intensieve sprints afgewisseld met korte rustperiodes. Het is echter ook mogelijk om deze sprints te combineren met tennistaken, bijvoorbeeld door de training in spelvorm te organiseren. Franse onderzoekers hebben in deze studie 2 HIIT-sessies, 1 met en 1 zonder spelvorm vergeleken.

HIIT-sessies met en zonder spelvorm

Elf getrainde jonge tennissers van gemiddeld 13 jaar oud namen deel aan deze studie. Allereerst zijn onder andere hun VO2max, hartfrequentie (in rust en maximaal) en de prestatie op een 20 m sprint gemeten. Ook is bepaald hoe hard zij de bal hierbij slaan en hoe nauwkeurig hun service, forehand en backhand gemiddeld waren. Hiervoor moesten zij op bepaalde plekken in het veld mikken en kregen zij een hogere score als zij de bal beter plaatsten. Vervolgens deden alle spelers 2 verschillende HIIT-sessies in wisselende volgorde, met 48 uur tussen de 2 sessies. Beide HIIT-sessies duurden 2 maal 6 minuten met 5 minuten passieve rust ertussen, en de spelers legden tijdens beide sessies dezelfde afstand af. De eerste serie sprints bestond uit 12 sprints van 10 s op 110% van de sprintsnelheid (behaald op basis van de snelheid die zij hadden behaald bij de 20 m sprinttest) met steeds 20 s rust. De tweede set bestond uit 9 sprints van 20 s op 105% van deze snelheid, ook met steeds 20 s rust. Bij de “klassieke” HIIT-sessie moesten de spelers gemarkeerde punten op de grond met de voet aanraken en daarna sprinten naar het volgende punt. Bij de HIIT-sessie in spelvorm moesten de spelers na elke sprint een bal terugspelen.

De HIIT-sessie met spelvorm was volgens de auteurs iets intensiever omdat de spelers tijdens deze sessie gedurende langere tijd met een hartfrequentie van boven de 85% van hun maximale hartfrequentie speelden (68% versus 65% van de totale tijd). De ervaren vermoeidheid van de spelers was echter lager voor deze HIIT-sessie (7,7 versus 8,5; schaal niet bekend). Er was geen verschil in balsnelheid of precisie voor de services na beide trainingssessies, en de balsnelheid van de forehand en backhand nam na beide HIIT-sessies op vergelijkbare manier af. Alleen de precisie van de fore- en backhand was na de HIIT-sessie met spelvorm iets afgenomen.

Conclusie

Er is weinig tot geen verschil in de fysieke effecten van HIIT-sessies met en zonder spelvorm. Een HIIT-sessie met spelvorm lijkt iets intensiever te zijn, wat wellicht te verklaren is doordat de spelers moeten sprinten met hun racket en een bal moeten slaan in de rusttijd. Wel blijkt dat jonge spelers zich minder vermoeid voelen als de HIIT-sessie gecombineerd is met een spelvorm, wellicht omdat zij dit leuker of uitdagender vinden. Dit kan daarom de voorkeur verdienen.