Kort passief herstel na herhaalde korte sprints beter dan actief herstel

Een korte passieve rustperiode van maximaal 50 sec zorgt voor een beter herstel na herhaalde korte sprints dan een actieve rustperiode van 50 sec. Vanaf 100 seconden is er geen onderscheid meer tussen passief of actief herstel, blijkt uit Japans onderzoek van Ohya en collega’s.

Intervaltraining met afwisselend korte sprints en rustperiodes komt veel voor in de sport. Een trainer kan kiezen voor verschillende lengtes van de sprints, en kan de duur en vorm van pauzes tussen sprints variëren. Moet er sprake zijn van een lange of juist een korte pauze en is een actief of juist een passief herstel wenselijk? En wat is de invloed hiervan op de te leveren sprints? Om hier meer inzicht in te krijgen hebben Ohya en collega’s 8 mannen meerdere keren 10 sprints van 5 seconden laten uitvoeren op een ergometerfiets.

De rust tussen elke sprint was 25, 50 of 100 sec en er was sprake van actieve rust (fietsen op 40% van de VO2max) of passieve rust (zitten op de ergometerfiets zonder te trappen).
Het bleek dat passief herstel van 25 en 50 sec leidde tot een mindere afname van de prestatie dan bij actief herstel. Het maximaal geleverde vermogen nam tijdens de 10 sprints met 8% af bij 25 sec passief herstel. Terwijl dit verval bij actief herstel bijna 12% was. Bij een passief herstel van 50 sec was het verval ongeveer 2% na 10 sprints en ongeveer 6% na 50 sec actief herstel. Bij een herstel van 100 sec maakte het niet uit of een atleet actief of passief herstelde. De rust was in dit geval zo lang dat het geleverde vermogen tijdens de 10 sprints in het geheel niet meer afnam.

Ondanks dat een actief herstel op 40% van de VO2max aanzienlijk is, is het niet uitzonderlijk hoog. Uiteraard is het aan de trainer wat hij/zij beoogt met de intervaltraining. Het is echter wel goed om je te realiseren dat een actieve vorm van herstel kan leiden tot een substantiële afname van het vermogen dat een atleet kan leveren.