Traptechniek teakwondo

Bij taekwondo worden beentechnieken het meest gebruikt tijdens gevechten. De rondwaartse hoge trap, gericht op het hoofd, is daar 1 van. De snelheid waarmee een trap kan worden uitgevoerd is 1 van de parameters die bepalend is voor het scoren van een punt.

Een rondwaartse trap op het hoofd is een techniek die zeer snel uitgevoerd kan worden (binnen een halve seconde) en zeer succesvol is voor het scoren van 3 punten en het uitschakelen van je opponent. Aangezien er na een trap een vervolgactie moet volgen is de contacttijd van belang. Hoe langer de contacttijd is, des te langer duurt het voordat er een vervolgactie wordt uitgevoerd. Tot slot is de kracht van een trap op het hoofd belangrijk. Hoe harder een trap kan worden uitgevoerd, des te groter het effect kan zijn. In de studie van Estevan et al. is onderzocht wat het effect is van het niveau van een taekwondoka en de afstand vanwaar op het hoofd wordt getrapt. Daarbij is nagegaan wat de duur van de trap, contacttijd, en de kracht op het hoofd was.

In totaal namen 27 Spaanse mannelijke taekwondoka’s deel aan de studie. Dertien van hen waren medaillewinnaars op nationale en internationale toernooien. De overige 14 waren taekwondoka’s die geen medailles hadden gewonnen, maar wel minimaal 4 jaar wedstrijdervaring hadden. Alle atleten trapten vanaf 3 verschillende afstanden op een dummy: korte afstand (gemiddeld 0,68 m), standaard (gevechts)afstand (gemiddeld 1,01 m) en verre afstand (gemiddeld 1,35 m). De afstand werd berekend aan de hand van de beenlengte van de taekwondoka. De dummy was voorzien van krachtmeters op het ‘hoofd’ waarmee de kracht van de trap werd gemeten. De duur van de trap werd bepaald door de tijd te meten tussen het loskomen van de voet van de grond tot het moment van de grootste kracht op het ‘hoofd’. De contacttijd werd gedefinieerd als de tijd dat de voet en het ‘hoofd’ in contact waren. Er werden 2 trappen per afstand uitgevoerd.

Als er wordt gekeken naar de verschillen tussen de groepen, dan wordt duidelijk dat bij de medaillewinnaars, bij de korte en lange afstandstrappen, de duur van de trap korter was en de kracht op het ‘hoofd’ groter in vergelijking met de niet-medaillewinnaars. Er werd geen verschil gevonden tussen de duur van de trap en de kracht op het hoofd bij de standaardafstand. De contacttijd was vergelijkbaar tussen beide groepen bij alle drie de afstanden. Vervolgens werd er bij de toptaekwondoka’s (medaillewinnaars) gekeken naar de verschillen tussen de parameters en afstanden. Er bleek geen verschil te zitten tussen de kracht op het ‘hoofd’ en de afstand waarvandaan werd getrapt. De duur van de trap was logischerwijs korter bij de korte afstand dan bij de lange afstand. Hetzelfde gold voor de contacttijd. Echter, deze verschillen werden niet gevonden tussen de standaardafstand en de lange afstand. Een reden die Estevan et al. geven voor het feit dat zij geen verschil vonden in trapduur en contacttijd is dat een trap over lange afstand technisch beter uit te voeren zou zijn dan een trap van dichterbij.

Estevan et al. concluderen dat het (trainen op) trappen over een grotere afstand aan te raden is, aangezien er geen verschil zit in de duur en kracht van de trap. Met een trap van een grotere afstand kan een taekwondoka op een ‘veiligere’ afstand blijven van zijn tegenstander.

Er zijn een aantal kanttekeningen die bij de studie gemaakt kunnen worden. Allereerst kunnen er vraagtekens worden gezet bij de vergelijking met niet-medaillewinnaars aangezien niet duidelijk is wat precies het niveau is van deze niet-medaillewinnaars. Verder is de vraag in hoeverre een laboratoriumsetting als deze te vergelijken is met een daadwerkelijke wedstrijd, waar veel factoren van invloed zijn op het uitvoeren van een trap. Toch lijkt het goed in trainingen uit te proberen of het haalbaar is van een grotere afstand een rondwaartse trap uit te voeren, aangezien dit een ‘veiligere’ uitgangspositie kan geven in vergelijking met een trap op een kortere afstand.