Vraag badmintonblessures

Badminton

Badminton is een sport met een hoge mechanische belasting door het vele wenden, versnellen en afremmen tijdens intensieve rally’s met korte pauzes^[1]. Badminton kent specifieke bewegingen die voor belasting van de spieren, pezen en gewrichten zorgen. Zo zijn de vele lunges belastend voor de knieen en enkels. De jump smash geeft door de sprong en landing hoge piekbelasting op de onderste ledematen. De schouder en elleboog worden belast door bovenhands slaan en de vele korte slagen tijdens een rally. Ook de onderrug wordt belast door bovenhandse slagen. Deze herhaalde mechanische belasting kan zorgen voor zowel overbelastings- als acute blessures.

Meest voorkomende blessures

Er is een klein aantal onderzoeken gedaan naar blessures bij topbadmintonners. Deze staan opgesomd in de tabel. Hierin zijn studies meegenomen uit de afgelopen 20 jaar.

Referentie	Type onderzoek	Deelnemers	Top-5 blessurelocaties (% van totaal aantal blessures)
[2]	Retrospectief (terugkijkend op) trainingsgegevens gedurende 1 jaar.	44 sporters uit nationaal topsportprogramma in Hong Kong (senior, junior en jeugd).	Rug (13.6%) Schouder (12%) Bovenbeen (12%) Knie (12%) Enkel (10.4%)
[3]	Prospectief onderzoek (onderzoeksgroep gevolgd) gedurende 1 jaar.	20 Franse topbadmintonspelers.	Voet (22.9%) Bovenbeen (14.3%) Schouder (14.3%) Onderarm (8.6%) Knie (8.6%)
[4]	Retrospectief onderzoek o.b.v. vragenlijsten terugkijkend over de gehele carrière.	164 deelnemers aan de wereldkampioenschappen voor junioren.	Knie (26.9%) Enkel (18.3%) Onderrug (9.6%) Voet (6.7%) Bovenbeen (6.7%)
[5]	Retrospectief onderzoek o.b.v. medische geschiedenis gedurende 10 jaar.	500 spelers die onderzocht/behandeld werden bij het Nationaal Sport Medisch Centrum in Maleisië.	Knie (22.9%) Enkel (17.4%) Onderrug (12.8%) Voet (10.5%) Bovenbeen (7.5%)
[6]	Retrospectief onderzoek o.b.v. medische geschiedenis gedurende 2,5 jaar.	190 spelers die onderzocht/behandeld werden bij het Nationaal Sport Medisch Centrum in Maleisië.	Knie Enkel Schouder Rug Elleboog

Omdat de blessures niet in alle studies op dezelfde manier worden gedefinieerd en gecategoriseerd, is het lastig om de onderzoeken met elkaar te vergelijken. Maar het lijkt erop dat topbadmintonspelers het vaakst last hebben van:

• Knieblessures (bandletsel, peesletsel).
• Enkelblessures (achillespeesletsel, verzwikking).
• Bovenbeenblessures (spierletsel).
• Voetblessures (met name plantaire fasciitis).
• Rugblessures (spierletsel en tussenwervelschijfletsel).
• Schouderblessures (met name peesletsel).

Zowel acute blessures als overbelastingsblessures komen voor, de verhouding hiertussen is ongeveer gelijk en verschilt per onderzoek.

Risicofactoren

Risicofactoren voor badmintonblessures zijn tot nu toe niet goed onderzocht: het ontbreekt aan grootschalige prospectieve onderzoeken. Een eerdere blessure is de enige risicofactor die in meerdere studies wordt gerapporteerd^[2,5]. Leeftijd, geslacht en prestatieniveau werden ook onderzocht als potentiële risicofactoren, maar deze komen niet consequent als risicofactoren uit de bus. In een onderzoek bij 20 Franse topspelers bleek dat de meeste blessures vlak na de vakantie optraden, als de trainingsbelasting weer werd opgebouwd^[3]. Dit bevestigt het idee dat vaak genoemd wordt in relatie tot overbelastingsblessures: dat een te snelle opbouw van trainingsbelasting tot blessures kan leiden.

Preventie

Over het algemeen is het onderzoek naar blessurepreventieprogramma’s schaars en van matige kwaliteit. Zo zijn er nauwelijks randomized controlled trials te vinden. In een dergelijke studie volgt een groep sporters een blessurepreventieprogramma, waarna de hoeveelheid blessures wordt vergeleken met een groep die geen preventieprogramma heeft gevolgd. Er zijn, voor zover bij Topsport Topics bekend, geen interventiestudies gedaan naar blessurepreventieprogramma’s bij volwassen topbadmintonners. Daarom hebben we verder gekeken naar andere doelgroepen of sportdisciplines waarbij bewegingspatronen of blessures optreden die gelijkaardig zijn aan badminton.

• Bij Britse badmintonjunioren leidde een preventieprogramma tot minder blessures in de maanden nadat het was ingevoerd^[7]. Dit programma bestond onder andere uit een vermindering van de hoeveelheid conditietraining en in plaats daarvan oefeningen voor de core, mobiliteitsoefeningen, weerstandsoefeningen voor de schouders, activatie-oefeningen voor de bilspieren en oefeningen voor een correcte sprong- en landingstechniek. Het is niet te zeggen welke van deze onderdelen afzonderlijk hebben bijgedragen aan blessurevermindering (dat geldt overigens voor alle blessurepreventieprogramma’s).
• Een overzichtsstudie naar blessurepreventieprogramma’s bij handballers toonde aan dat deze effectief zijn in het verminderen van (onder andere) het aantal knie-, enkel- en schouderblessures^[8]. De programma’s bestonden uit oefeningen voor correcte sprong- landing- en wendtechniek, balansoefeningen en krachttraining.
• Gezien de veel voorkomende peesletsels (met name in de achillespees en patellapees), zou een intensief krachttrainingsprogramma wellicht kunnen helpen om deze pezen sterker en stijver te maken. Meer hierover lees je in dit artikel. Daarnaast verkleinen programma’s gericht op het aanleren van een goede sprong- en landingstechniek het blessurerisico, volgens een recente overzichtsstudie^[9].
• Voor scheenbeenklachten zijn geen bewezen effectieve preventieprogramma’s gevonden.
• Bij jonge volleyballers bleek een preventieprogramma met mobiliteits- en stabiliteitsoefeningen voor de spieren in de romp en heupen effectief in het verlagen van het aantal rugklachten^[10]. Buiten dit onderzoek is er weinig bewijs voor de effectiviteit van blessurepreventieprogramma’s voor lage rugklachten.
• Tenslotte kan het geleidelijk opbouwen van trainingsbelasting en het voorkomen van grote veranderingen in trainingsbelasting helpen om overbelastingsblessures in het algemeen te voorkomen^[11].