Vraag herstel hartslag

De HRR lijkt in de praktijk niet zo bruikbaar om de fitheid mee in kaart te brengen. Het is namelijk belangrijk om te weten dat het meten van de hartslagfrequentie tijdens inspanning of herstel gepaard gaat met een (aanzienlijke) spreiding.

Waar de variatie bij het bepalen van de submaximale hartslagfrequentie met ongeveer vijf slagen per minuut relatief laag is, kan dat bij het bepalen van de HRR oplopen tot wel tien slagen per minuut ^[1]. Aangezien topsporters al erg fit zijn, zal hun HRR wanneer ze nog fitter worden in de meeste gevallen niet met meer dan tien slagen per minuut dalen. Dit betekent dat in dat geval niet te zeggen is of een hogere HRR het gevolg is van de spreiding door de meetmethode, of dat er sprake is van een trainingseffect.

Dat er sprake is van zulke schommelingen bij het bepalen van de HRR heeft te maken met het feit dat het autonome zenuwstelsel het herstel vooral reguleert ^[1]. Hoewel inspanning ook van invloed is op de activiteit van het autonome zenuwstelsel, zijn er ook vele andere zaken die hier een rol in spelen, zoals vermoeidheid, bloeddruk, ademhaling, vochthuishouding en omgevingstemperatuur. Variatie in deze factoren zorgt ook voor een variatie in HRR. Een variatie die dus niks te maken heeft met een verandering in fitheid. Er zitten overigens ook grote individuele verschillen tussen de gevoeligheid van deze factoren op het herstel.

Onderzoekers vragen zich af of er een meerwaarde is van het bepalen van de HRR naast de submaximale hartslagfrequentie waar de fitheid al grotendeels mee te bepalen is. Het is een extra meting en de kans dat er verkeerde conclusies worden getrokken is aanzienlijk door de grote variaties in de uitkomsten ^[1].

Als er iets over het herstel gezegd moet worden lijkt het goed vooral gebruik te maken van hartslagfrequentiemetingen, maar ook van de uitgevraagde rate of perceived exertion(RPE) en andere uitkomsten van vragen over fitheid ^[1].