Vraag tensiomyografie

Tensiomyografie

Tensiomyografie (TMG) is een techniek waarmee op eenvoudige wijze enkele spiereigenschappen kunnen worden gemeten^[1]. Bij een TMG-meting wordt er een stroompje door de spier gestuurd tussen twee elektroden op de huid. Vervolgens wordt de verdikking van de spierbuik onder het TMG-apparaat, als reactie op deze elektrische stimulus, gemeten. De verdikking van de spierbuik wordt uitgezet tegen de tijd, waarna een aantal parameters kunnen worden berekend^[2,3] (Figuur 1):

• Maximal displacement (Dm): de maximale verplaatsing van de spier in millimeter als gevolg van de elektrische stimulus. Dm hangt samen met de stijfheid, massa en architectuur van de spier.
• Delay time (Td): de tijd tussen het begin van de stimulus en het begin van de spiercontractie. Dit kan worden geïnterpreteerd als de reactietijd of activatietijd van de spier.
• Contraction time (Tc): de duur van de spiercontractie. Deze hangt samen met de contractiesnelheid en het aandeel trage spiervezels in de spier.
• Half relaxation time (Tr): de duur van de spierontspanning (tussen 90 en 50 procent contractie).
• Sustain time (Ts): tijd tussen 50 procent contractie en 50 procent relaxatie.
• Velocity of contraction (Vc), snelheid van de contractie, berekend uit Dm, Tc en Td.

Figuur 1: een schematische weergave van de TMG-meetopstelling en de verdikking-tijdcurve die uit een meting ontstaat met de bijbehorende TMG-parameters^[3].

Betrouwbaarheid en validiteit

De interbeoordelaarsbetrouwbaarheid van TMG is goed bevonden, wat betekent dat metingen die door verschillende (ervaren) personen worden uitgevoerd, dezelfde resultaten opleveren^[4]. Dit geldt niet voor de Tr, die daarom niet wordt aangeraden. De test-hertestbetrouwbaarheid is ook goed: als er twee keer achter elkaar gemeten wordt (onder dezelfde omstandigheden) levert dat dezelfde resultaten op^[2].

TMG is valide bevonden voor het detecteren van een aantal eigenschappen. Zo kan het spiervermoeidheid detecteren^[5,6], evenals spierschade als gevolg van krachttraining^[7]. Er is ook een samenhang aangetoond tussen TMG-parameters en de verdeling van spiervezeltypen^[8,9]. TMG kan ook onderscheid maken tussen explosieve sporters en duursporters^[10].

Asymmetrie

TMG-gebruikers claimen vaak dat je met TMG een blessurerisico kunt meten, bijvoorbeeld door een disbalans tussen spiergroepen of een links-rechtsasymmetrie vast te stellen. Hier is echter geen wetenschappelijke onderbouwing voor. TMG kan bij sporters met een voorstekruisbandletsel wel een verschil detecteren tussen het geblesseerde been en het niet-geblesseerde been^[11], en tussen de tussen spieren van sporters met een voorstekruisbandletsel en niet-geblesseerde sporters^[11,12]. Een oorzaak-gevolgrelatie tussen TMG-parameters en het ontstaan van blessures is echter niet onderzocht.

Los van de validiteit van TMG is de relatie tussen asymmetrie en blessures onvoldoende wetenschappelijk onderbouwd. Het is niet duidelijk welke mate van asymmetrie of onbalans nog acceptabel is^[1], en of het blessurerisico lager wordt als asymmetrie door middel van training wordt opgelost.

Sportsituatie

Tenslotte worden bij TMG spiereigenschappen gemeten in een situatie die niet representatief is voor de werkelijke sportsituatie. Er wordt een isometrische contractie teweeggebracht (de sporter ligt stil en beweegt de ledematen niet), door een relatief zwakke stimulus. Bovendien wordt alleen het stukje van de spier gemeten dat direct onder het meetapparaat ligt. Het kan zijn dat de spier tijdens zo’n meting anders reageert dan tijdens een daadwerkelijke sportprestatie, die veel complexer is^[1,2].

Conclusie

TMG kan worden gebruikt om bepaalde spiereigenschappen te meten. De praktische toepassing in de topsport, met name ten aanzien van het bepalen van blessurerisico’s, is nog onvoldoende onderbouwd.